Πέστο με ρίνα...όχι, λάθος...πες το με ρίμα...

σαπια γκομενα...

καθως τα σκελια μου ελιαζα στον ηλιο μια μερα
μια γκομενα μου εκρυψε τον ηλιο κι ειπα "περα"

να βγουμε μου 'πε για ποτο αν θελω το βραδακι
τον αριθμο της μου δωσε που το 'χε στο βρακακι

τοτε της ειπα "ευχαριστω" πως "σιγουρα θα παρω"
"μα καπως ειναι αδυνατο γοργα να βρω κουμπαρο"

"κουμπαρο???" αυτη με ρωτησε "σε θελω για ενα βραδυ"
"καπνος θα γινω, να το ξες, πριν πεσει το σκοταδι"

κι αφου δε με παραταγε κι επεμενε ακομα
τη ρωτησα τι ψηφισε, ποιο της αρεσει κομμα

"εγω ψηφιζω, ειπα, πασοκ που ναι και γαλαντομο"
κοιτα να δεις τι εκπληξη... αμεσως πηρε δρομο...

ατυχια...

μεσ στο κατακαλοκαιρο εκει στην παραλια
κι ενω το λαδι αλοιφα και μ επιανε υπνηλια

να σου παρουσιαστηκε ωραιος νεανιας
κι αμεσως αποφασισα, δοθεισης ευκαριας,

για μια βραδια, για ενα... ποτο να βγω να δοκιμασω,
το ομορφο... χερακι του λιγακι να του πιασω...

μα εκει που ολο και εστρωνε και που τον ειχα ψησει,
μου ειπε ο αθεοφοβος αυτο που ειχε ψηφισει...

πιο γρηγορη κι απο καπνος, την εκανα, η κυρια,
πηρα τα κουβαδακια μου και σ αλλη παραλια...

γκαντεμια...

αφου τελειωσα δουλειες πολλες κι υποχρεωσεις
και κατα μερος εβαλα κουρασης τις εκπτωσεις,

ειπα, επιτελους, τα μπανακια μου να κανω,
το κουρασμενο μου κορμι λιγακι να ευφρανω...

πηρα πετσετες, καρεκλιτσα και ομπρελα,
βατραχοπεδιλα και μια γερη ...σαμπρελα,

για σιθωνα τραβηξα, γρηγορα οδηγουσα
να φτασω στην παρεα μου πολυ ανυπομονουσα...

τους βρηκα ολους αραχτους, ξενοιαστους, μαυρισμενους,
καπου σο ηλιοβασιλεμα, στην αμμο στιβαγμενους...

και πες και πες και πιες και πιες, μας πηρε το σκοταδι
κι ουτε που το καταλαβα πως περασε το βραδυ...

κι οσο ο μορφεας ανοιγε την ηρεμη αγκαλια του,
θυμηθηκε ο εγκελαδος να κανει τη δουλεια του...

τοση η ατυχια μου, βουτια πηγα να κανω
κι επεσα στο επικεντρο, μα ακριβως επανω...

ο σεισμος...

ατρομητος, σας λεω εγω και τερας ψυχραιμιας,
κατεγραψα στα γρηγορα και με ρυθμο ταινιας,

τις αντιδρασεις σε σεισμο μιας βραδινης παρεας,
πολλες εικονες μαζεψα, της νυχτας της μοιραιας...

η ελενη αναπηδησε με μια φωνη μεγαλη
και πατησε με δυναμη το ποδι του μιχαλη

που πηγαινε να σηκωθει ρωτωντας τι συμβαινει
κι εβλεπε την κιθαρα του ν ανεβοκατεβαινει...

ο αλεξανδρος βουβαθηκε και κοιταζε σαν χανος
και διπλα του εμβροντητος, χαμογελουσε ο πανος...

η ιωαννα γελασε κι ειπε "ρε ποιος κουναει"
και η χριστινα αρχισε σαν σβουρα να γυρναει...

ο αντωνης το συμπερασμα εβγαλε με σοφια
πως ηταν τοπικος σεισμος διχως καμια αξια...

μα κεινη που τα χρειαστηκε και ετρεχε με φουρια
σαν να ξεσηκωνε στρατο να κανονισει γιουργια,

εκεινη που παρεσυρε στο διαβα της τα παντα,
θαρρεις και επιασε ο σεισμος τα ριχτερ τα σαραντα,

που αδιακριτως πατησε ποδια, ποτηρια, χερια,
κερακια, ψαθες και φωτιες ακομα και τ αστερια.

που ηταν μια απολαυση, που ηταν σκετη τρελα,
νσι βρε, το καταβατε, ηταν η μιχαελα...

Υπερβολές

Σιγά, μωρέ, τί έκανε? Τα παραλες λιγάκι,
ήταν απροετοίμαστη για το κουνηματάκι...

Κανέναν μας δεν πάτησε... ( Εγώ πονάω ακόμα
κι έχω μια γάμπα αριστερή, μελιτζανί στο χρώμα )

Ούτε ποτήρια έριξε... ( Τα έκανε όλα γιάλα,
έσπασαν και άδειασαν, δεν έμεινε ούτε στάλα )

Κεριά δεν τσαλαπάτησε... ( Τα ...έθαψε στ' αλήθεια,
όπως τα ποδοπάτησε φωνάζοντας "βοήθεια" )

Τα χέρια μας δεν πείραξε... ( Θα σας το πει η Ελένη,
δυο δάχτυλα της έβγαλε, μ' επίδεσμο τα δένει )

Δεν χόρευε σαν την τρελή... ( για να ανοίξει δρόμο,
έφαγε ο Πάνος μια κλωτσιάα και μια γροθιά στον ώμο )

Γι' αυτό σου λέω, τα παραλές... ( Και λίγα είπες πάλι )
Μήπως κάποια σε χτύπησε τρέχοντας στο κεφάλι?

Πήγα βα κάνω μια βουτιά, διάλεξα τη Νικήτη
μα όπως αδυνάτισα και μοιάζω με σπουργίτι

κανένας δεν κατάκαβε εκεί που κολυμπούσα
πως χέρια - πόδια άτσαλα χωρίς ρυθμό χτυπούσα

πως ξαφνικά μα κύκλωσαν δέκα μικρές γοργόνες
και να μου μάθουν βάλθηκα τους όρους και κανόνες

και τα παλιά τα έθιμα που είχαν στο βυθό τους
και πως ζούσαν οι άνθρωποι που πέφταν στον ιστό τους...

Δοκίμασα, λοιπόν και γω για ψήφους να μιλήσω
και ότι ψήφισα ΠΑ.ΣΟ.Κ. τρανά να διαλαλήσω

μα ήταν απολίτικες και τώρα είμαι μόνος
κι είμαι γνωστός ο φουκαράς, σαν σπουργιτογοργόνος...

αντι να γινω κηπουρος, λεω να γινω οδηγος,
να παρω ασθενοφορο!

τη μιχα μας θ ακολουθω, θα βρισκομαι μαζι και γω
σ οποιον πηγαινει χωρο!

τα θυματα θα κουβαλω, η κουρσα εκατο ευρω,
φτηνα θα την χρεωνω!

σε ενα χρονο το πολυ, θα εχω σπιτι με αυλη
και θα το καμαρωνω!!!

ρεντικολο την κανατε παλι τη δεσποσυνη
κι ολοι σας αναφερεστε σε μια ατσαλοσυνη..

που εχει απο γεννησιμιου και τη χαρακτηριζει
να σκουντουφλα στα επιπλα όταν τα ξεσκονιζει..

φερνω, σαν αντισταθμισμα, τα αλλα της προσοντα
που θα τα ζηλευαν πολλα απ τα νοημονα οντα..

πολυξερη, πολυταλαντη, σοφη και διαβασμενη,
μυαλο ξουραφι, ευφραδης, παντα ενημερωμενη..

φωνη βελουδο ακριβο, βλεμμα σαν ηλιου χαδι,
χαρμα οφθαλμων σαν την κοιτας να κιθαριζει βραδυ..

περηφανη περπατησια, πανεμορφης γαζελα
κι ειν ολα αυτα στα θετικα που εχει η μιχαελα..

γι αυτο και γω παρακαλω αυτη τη δεσποσυνη
να την υμνειτε συνεχως για την καπατσοσυνη

κι οχι να επιμενετε στο ενα της το λαθος
που, ισως, την κανει πιο γλυκια, πιο φινα κατα βαθος..

Αυτό μονάχα θα σας πω κι ύστερα θα σιωπήσω...
Πως τη δραχμή πεθύμησα, τη θελω πάλι πίσω...

asos έγραψε:Αυτό μονάχα θα σας πω κι ύστερα θα σιωπήσω...
Πως τη δραχμή πεθύμησα, τη θελω πάλι πίσω...

μόνο ένα θα σου πω κι είν αληθινό, ναι, όντως.
οι νοσταλγοί δες τι τραβούν, αυτοί, του παρελθόντος.....

Για να την εχεις τη δραχμη θελει πολλες θυσιες,
κανε λιγακι υπομονη κι κρατει στις ευθειες....

εσεις που δεν προλαβατε στην κατοχη να ζειτε
και αρα, αυκαιρθα χασατε τοσα πολλα να δειτε,

ενα μοναχα θα σας πω πως ο καιρος γυριζει
κι απειρου καλλους οι σκηνες που σ ολους θα χαριζει...

ο χρονος φευγει κι η στιγμη μεσα στο χρονο πιανεται
κι η ιστορια, ως γνωστον, συχνα επαναλαμβανεται...

μ ακριβεια μαθηματικη κι ολα υπολογισμενα,
οδευουμε ακαθεκτοι στης μερκελ την αρενα...

Καλά τα λες μα ξέχασες πως κλείνει η παράσταση...

Πάντα μετά από τον ζυγό, έρχεται μια ....επανάσταση...

Κάντε κουράγιο, αδέρφια μου κι η κρίση θα περάσει,
όταν θα είμαι εγώ γιαγιά και θά' χω πια γεράσει...

ευχαριστω σε που ετσι απλα μας δινεις το κουραγιο,
μα η κριση εκτος απο καιρο θα χρειαστει και ....αγιο...

Πολλά μου λεν, πολλά ακούω και δεν πολυπιστεύω
πως είν' αλήθεια όλα αυτα κι όπως εγώ μαντεύω,

μάλλον για φούντο πήγαμε κι είμαστε κουρεμένοι
κρύο χειμώνα έχουμε και τι μας περιμένει...

ποσο πολυ με κουρασαν τα ιδια και τα ιδια!

λεω να παω στο βουνο και να βοσκω τα γιδια

Και στο βουνο να πηγαινες,
και γιδια να βοσκουσες,
ακρη δεν θα εβγαζες,
και πισω θα γυρνουσες,
ολοι οι δρομοι βγαζουν φωτια,
μαραινονται τα ζωα,
τπτ δεν ανοικει πια,
στα αβλαβη και σωα,



δυσκολα χρονια περασαν,
μιλαω για αυτα τα δυο,
και ακομα τοσα ερχονται,
μονο με χαος και κρυο,

Μα οτι κι αν εμφανιστει,
το ιδιο το θηριο,
εμεις θα το παλεψουμε,
και βαλτε το στ'αρχειο,

οποιος τον ελληνα δεν σεβαστηκε,
τον ελληνα τον πρωτο,
παντα στο τελος εκλαψε,
κ ελεγε ρε ***μω το...

και οταν θα ρθουν οι καιροι,
αυτοι που θεσπιζει η ελπιδα,
θα ειμαστε για παντα ζωντανοι,
κι ολα θα μοιαζουν λιγα,

τα λογια σαν αερικα,
ερχονται μεσ τ' αυτια μου,
και δεν χοραει τιποτα,
να γραψω τα ονειρα μου,

μονο με ενα στοιχο απλα,
μεσα απ'την καρδια μου,
υποσχομαι σ' ολους φιλοι μου,
θα βαλω τα καλα μου,
θα ετοιμαστω για τη στιγμη,
που θα μαστε ελευθεροι,
και στης ζωης μας τα γκαιμια,
δεν θα 'μαστε ποια δευτεροι....

Μέτα απο χρονια δύσκολα που πέρασε η Ελλαδα
Και πάλι αναστέναξε και πάει για λιακάδα

Μακάρι και δω στην Κύπρο μαs
Το ιδιο τώρα να γίνει
γιατι οπωs λενε και οι παλιοι
Μετα το μαύρο το σκοτάδι
ο ήλιοs θα ανατειλει!

Είπα πως βρήκα μια σελίδα
απ’ τις καλύτερες που είδα
με χιούμορ, εξυπνάδα, κέφι…

που με γεμίζει, με προσέχει,
με σέβεται και με αντέχει,
να γίνω μέλος της μου γνέφει…

Είναι μια γεύση από Ελλάδα
σαν φως από τη χαραμάδα
που η ευφιία ξεχειλίζει…

Γιατί άνθρωπος που έτσι γράφει
μυαλό σαν γρήγορο ελάφι
έχει και πάντα ξεχωρίζει…

Ευχαριστώ για όσα είδα
είναι η σωτήρια σανίδα
στο χάος που μας τριγυρίζει…

κι εύχομαι να ρθει κάποια μέρα
ό, τι άρχισε ο καθείς δω πέρα
πάντα αυτό να συνεχίζει…

Έτσι, για το "παρών"...


Ήμουν ακόμη αμούστακο
κι αθώο μικρό παιδάκι
όταν στο φόρουμ έγραψα
το πρώτο ποιηματάκι

Κι ούτε θυμάμαι να σας πω
πώς λέγανε το ποίημα
ποια ήτανε η σκέψη μου
που είπα να πω με ρίνα (όχι, λάθος, με ρίμα)

ομοίως με τον προλαλήλα...

με την αβάντα στη τσέπη και το σακίδιο στη πλάτη,
κίνησε να βρει ψήφους απ την Κρήτη ως τον Άη Στράτη...
με παρωχημένες ιδέες και στημένες ερωτήσεις,
του Μπόμπολα το βλαστάρι κέρδισε τις δημοσκοπήσες...

και σα να μην έφτανε το νεοσύστατο Ποτάμι,
ήρθε και η Ελιά βαλμένη να μας κουφάνει,
που όλο το (βαθύ) ΠΑΣΟΚ στους κόλπους της περιλαμβάνει
και το ζωντόβολο το ψηφηφόρο προσπαθεί να αποτρελάνει...

υ.γ, μάλλον όχι, συμπέρασμα: η μαλακία πάει σύννεφο